Veel JoJo’s hebben vette/avontuurlijke/gewaagde beslissingen gemaakt in hun leven, zoals hun hele Leidsche leventje achter zich laten om naar het buitenland te vertrekken.
In dit interview is Pamela Lam (2011) aan het woord, die sinds afgelopen september voor 9 maanden in Ecuador woont en werkt.
‘Ha Pamela! Hoe kwam je erbij om naar Ecuador te verhuizen?’
Pamela: ‘Tijdens de middelbare school was ik een fan van Italië en had ik stoute dromen om daar te gaan wonen. Toen tijdens de bachelor van mijn studie de optie werd gegeven om een semester in Italië te volgen, kon ik niet anders dan dat avontuur aangaan. Aan het einde van mijn tijd in Italië wist ik – zonder daar veel gestudeerd te hebben – welke master ik wilde gaan doen en dat ik met mensenrechten wilde gaan werken in Geneve, Zwitserland. Het heeft me dus wel geholpen een duidelijker beeld te krijgen van wat ik wilde in het leven. Het jaar daarna heb ik dus ook vier maanden stagegelopen bij de Nederlandse Permanente Vertegenwoordiging van de Mensenraad van de Verenigde Naties in Geneve. Tijdens deze mega interessante stage sprak ik met een triljoen inspirerende mensen uit de diplomatie, uit de private sector en uit de non-profit sector. Deze mensen waren allemaal zeer internationaal georiënteerd en daardoor communiceerde ik voor het eerst veel met mensen buiten de ‘Europa- bubbel’. Bovendien begon mijn interesse voor buiten-Westerse culturen en talen te prikkelen. Vooral mensen die over Zuid-Amerikaanse landen spraken, plantten het idee in mijn hoofd om in Zuid-Amerika te gaan wonen en Spaans te leren. En voilà, de komende tijd woon ik dus in Ecuador! Ik denk dat elke keer dat ik mijn leven in een aantal koffers stopte en naar Italië of Geneve vertrok, de drang om vaker naar het buitenland te gaan alleen maar groter werd.’
‘Wat vet! Maar in een heel groot deel van Zuid-Amerika spreken ze Spaans; waarom koos je dan specifiek voor Cuenca?’
Pamela: ‘Ik had nog nooit daadwerkelijk Zuid-Amerika bezocht voor ik naar Ecuador vertrok; ik was alleen ooit op vakantie geweest naar Curaçao. Een vriendinnetje van mij had wel door Zuid- Amerika gereisd. Zij had tijdens haar reis een vrouw leren kennen die op een school in Cuenca werkte. Die vrouw was daar erg enthousiast over geweest, dus zodra ik mijn vriendin vertelde over mijn plannen om naar een Spaans-sprekend Zuid-Amerikaans land te vertrekken, vertelde ze mij over deze vrouw en de school. Ik heb op internet heel veel onderzoek gedaan naar de school, CEDEI genaamd, en naar Cuenca. Iedereen die ik kende die in Cuenca was geweest, was enthousiast over de stad. Toch heb ik veel getwijfeld, omdat ik inmiddels verliefd was geworden op mijn huidige vriend. Ineens werd de drang om naar Zuid-Amerika te gaan tegengewerkt door een drang om dichtbij hem te blijven, een serieuze baan te zoeken en te settelen. Bovendien werd ik bang: in de westerse wereld hangt sterk het idee dat heel Zuid-Amerika vrouwonvriendelijk is en in de ban is van drugs en geweld. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat het nu zou worden, of pas als ik gepensioneerd ben. Bovendien heeft een deel van JoJo afgelopen zomer met de lustrumreis Cuenca bezocht. Gelijk nadat zij in de Ouwehoeren app bevestigden dat het een fijne stad is, besloot ik om te gaan.’
‘Ja, ik kan me voorstellen dat je lang getwijfeld hebt! Hoeveel is daarvan terecht gebleken, achteraf gezien?’
Pamela: ‘De delen van Zuid-Amerika die ik heb gezien, zijn echt niet zo vrouwonvriendelijk of gewelddadig als ik van tevoren hoorde! Ik voel me in Cuenca veiliger dan op een gemiddeld treinstation van Nederland, of veiliger dan in Overvecht, waar ik woonde voor ik naar Ecuador ging. Gelukkig heeft dat ook mijn ouders kunnen geruststellen. Zij waren eerst echt niet blij met het plan, omdat ze ook dachten dat het onveilig zou zijn. Mijn vader belde me een keer op met de waarschuwing: “Pamela, doe het niet. Er zijn duizenden ontvoeringen! In Mexico!” Yep pap, maar daar ga ik niet naar toe. Inmiddels zijn ze er gelukkig aan gewend en erkennen ze hoe mooi Ecuador is en wat voor een leerzame ervaring dit voor me is. Ik denk dat de meeste mensen mij liever in Nederland zagen, maar me wel steunden in mijn beslissing. Veel mensen wisten ook al gelijk nadat ik uit Geneve terugkwam dat het nieuwe zaadje geplant was. Mijn jaargenootjes kunnen wel bevestigen dat ik tijdens jaareten bijna manisch over deze plannen kon praten, haha.’
‘Toen de knoop was doorgehakt, begonnen de voorbereidingen?’
Pamela: ‘Klopt! Omdat ik wilde gaan lesgeven op de school CEDEI moest ik daar de juiste documenten voor behalen. Via een online cursus heb ik een Teaching English as a Foreign Language-certificaat behaald. Niet moeilijk, maar zo saai en het kostte heel veel tijd. En verder natuurlijk de gebruikelijke voorbereidingen: het zoeken van en onderhuurder, het opzeggen van mijn OV en andere abonnementen en het verhuizen van spullen.’
‘En toen gesolliciteerd en vertrokken! Hoe ziet je leven er nu ongeveer uit?’
Pamela: ‘De sollicitatie was totaal niet lastig, omdat ik prima Engels spreek, dus ik kon terecht bij de school waar die vriendin van me over verteld had. Daar heb ik de afgelopen periode veel gewerkt met 28 contacturen per week en daar bovenop nog lessen plannen en dingen nakijken. Ik kom ’s avonds na de laatste lessen om half negen thuis en eet dan restjes of ik kook en Netflix samen met een huisgenootje. Daardoor kan ik alleen af en toe in de weekenden erop uit om de omgeving te verkennen of boodschappen te doen bij lokale markten. Toch was ik gelijk verliefd op de stad, het land en de mensen daar! Toen ik in Cuenca aankwam creëerden mijn collega’s en de school echt een warm bad waarin ik werd ondergedompeld. De stad is prachtig en ook de omgeving en de verschillende inheemse culturen maken het een geweldige plek. Cuenca is echt een stad waar je je gemakkelijk thuis kunt voelen. Het lesgeven bevalt ook echt super goed! Met de leerlingen heb ik echt interessante gesprekken en ik kan ze veel vragen over hun dagelijkse leven en hun cultuur. Eén keer kreeg ik zelfs een geroosterde cavia cadeau, omdat één van mijn studenten een cavia-boerderij heeft en we tijdens de les gesproken hadden over deze lokale delicatesse. Hoe mijn agenda er de komende weken uit gaat zien weet ik pas in januari, want mijn agenda verandert per cyclus.’
‘Zo, druk leventje! Wel fijn dat je het zo naar je zin hebt daar. Doet het je terugdenken aan je vorige tijden in het buitenland, of hebben Italië en Geneve je misschien voorbereid op je tijd in Ecuador?’
Pamela: ‘Haha, nee. Italië was vooral een tijd van mega veel zuipen. Ik heb in Italië denk ik nog meer gefeest en gedronken dan in mijn sjaarzenjaar. Mega hersen-killer. Het was wel echt een fantastische tijd en ik heb daar geweldige vrienden gemaakt die ik nu helaas niet meer zo vaak kan zien of spreken. Ik ga hier in mijn weekenden af en toe nog uit, maar de wilde jaren heb ik wel een beetje achter me gelaten. Bovendien is Ecuador totaal anders dan westerse landen. Misschien dat mijn stage in Geneve en semester in Italië wel onbewust ervoor hebben gezorgd dat het minder eng was om te gaan, of dat de voorbereidingen m.b.t. verhuizen ongeveer hetzelfde waren, maar ik heb nooit zelf die vergelijking gezocht.’
‘Een totaal nieuw avontuur dus. Zijn tot nu toe je verwachtingen een beetje uitgekomen?’
Pamela: ‘Ik verwachtte eigenlijk bij al mijn keren in het buitenland er niet mega veel van. Wel verwachtte ik dat ik in Ecuador minder materialistisch zou worden, maar nu laat ik mijn nagels om de twee weken doen omdat een manicure zo goedkoop is! Volgens mijn vriend ben ik niet minder materialistisch geworden, alleen misschien gieriger.’
‘Haha, dus op dit moment zit je met mooi gelakte nagels aan het kerstdiner! Wat leuk voor je dat je in de kerstvakantie weer even terug naar Nederland kon komen!’
Pamela: ‘Ja, heerlijk! Ik mis dit keer de mensen van thuis ook wel meer dan de vorige keren, in Italië en Geneve. Ik realiseer me nog meer dat hoe gezellig en spannend het is om nieuwe mensen te leren kennen, de mensen van thuis mij toch het beste kennen en ik bij hen volledig mezelf kan zijn. Maar aan de andere kant wil ik aan JoJo’s die twijfelen over wonen/werken in het buitenland de tip meegeven dat je het gewoon moet doen. Laat je niet weerhouden door irrationele angsten. In het ergste geval heb je een rottijd en kom je gewoon terug. Er is altijd een thuis in Nederland gelukkig. Bovendien is het heel gaaf als je de taal van het land een beetje leert. Zo kan je gemakkelijker met de lokale bevolking praten en ben je niet volledig en alleen “een bezoeker”. Ik zie zelf Ecuador ook als iets tijdelijks, ik ben van plan er maar 9 maanden te blijven. Ik zou niet blijvend ver van Nederland willen wonen. Ik kan niet echt in de toekomst kijken en bovendien – mezelf kennende – kunnen mijn plannen van het ene op het andere moment opkomen, maar momenteel denk ik dat ik het liefst later in Nederland wil wonen en werken.’
