Vijftig tinten Groen met Roze

Op weg naar huis bedenk ik al wat ik aan zal doen. Dat strakke groene topje met de uitdagende tekst ‘ongekende  hoogtepunten’ of ga ik toch voor wat subtielers, een wit shirtje met de tekst STOUT erop? Ik kies in ieder geval een mooie rode BH, uiteindelijk gaat het daar toch om. Ik doe mooie make-up op en zet mijn haar in een springerige, quasi nonchalante knot, zogenaamd om te kunnen zooien. Maar ik weet dat jij het door die knot niet meer houdt.

Tijdens jaareten drink ik wat moed in. Net genoeg voor twee schattige roze blosjes op mijn wangen. Met de meiden praten we over koetjes en kalfjes, maar stiekem droom ik weg bij de zwoele avond die te wachten staat.

In de drukke massa op Quintus voel ik hoe jouw ogen mij bestuderen. Je neemt me op van top tot teen. En ik laat het je doen. Heupwiegend loop ik richting de wandtap. Wetend dat jij je ogen niet van mij af kunt houden. Tot twaalf uur mogen we niet met elkaar praten.

“Niet gelijk kijken, maar … staat je de hele tijd te begluren”,  fluistert een jaargenootje in mijn oor. Ik grijns wat schaapachtig. Maar mijn ego is weer gestreeld. Nog even geduld.

Als ik samen met een dispuutsgenootje een sigaretje ga roken, kom ik je buiten weer tegen. Je staat te praten met iemand van het bestuur. Speels streel ik over je rug, terwijl ik mijn gesprek met het dispuutsgenootje onafgebroken voortzet. Ik weet dat je het bijna niet meer uithoudt.

Het is vijf over twaalf. Ik wacht nog even met naar je toegaan, laat je maar smachten. Niet veel later voel ik een hand op mijn schouder. Een zogenaamde vriendschappelijke aanraking. Maar wij weten beter. Of ik toevallig ook zo naar huis ga en misschien nog een sigaretje wil doen? Gedwee loop ik met je mee. Op de trap trek je me tegen me aan. De avond moet nog beginnen… en nu al val ik in duizend stukjes uiteen.

50 tinten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *