Jojo in het buitenland – Interview met Pamela Lam (’11)

Veel JoJo’s hebben vette/avontuurlijke/gewaagde beslissingen gemaakt in hun leven, zoals hun hele Leidsche leventje achter zich laten om naar het buitenland te vertrekken. 

In dit interview is Pamela Lam (2011) aan het woord, die sinds afgelopen september voor 9 maanden in Ecuador woont en werkt.

‘Ha Pamela! Hoe kwam je erbij om naar Ecuador te verhuizen?’

Pamela: ‘Tijdens de middelbare school was ik een fan van Italië en had ik stoute dromen om daar te gaan wonen. Toen tijdens de bachelor van mijn studie de optie werd gegeven om een semester in Italië te volgen, kon ik niet anders dan dat avontuur aangaan. Aan het einde van mijn tijd in Italië wist ik – zonder daar veel gestudeerd te hebben – welke master ik wilde gaan doen en dat ik met mensenrechten wilde gaan werken in Geneve, Zwitserland. Het heeft me dus wel geholpen een duidelijker beeld te krijgen van wat ik wilde in het leven. Het jaar daarna heb ik dus ook vier maanden stagegelopen bij de Nederlandse Permanente Vertegenwoordiging van de Mensenraad van de Verenigde Naties in Geneve. Tijdens deze mega interessante stage sprak ik met een triljoen inspirerende mensen uit de diplomatie, uit de private sector en uit de non-profit sector. Deze mensen waren allemaal zeer internationaal georiënteerd en daardoor communiceerde ik voor het eerst veel met mensen buiten de ‘Europa- bubbel’. Bovendien begon mijn interesse voor buiten-Westerse culturen en talen te prikkelen. Vooral mensen die over Zuid-Amerikaanse landen spraken, plantten het idee in mijn hoofd om in Zuid-Amerika te gaan wonen en Spaans te leren. En voilà, de komende tijd woon ik dus in Ecuador! Ik denk dat elke keer dat ik mijn leven in een aantal koffers stopte en naar Italië of Geneve vertrok, de drang om vaker naar het buitenland te gaan alleen maar groter werd.’

‘Wat vet! Maar in een heel groot deel van Zuid-Amerika spreken ze Spaans; waarom koos je dan specifiek voor Cuenca?’

Pamela: ‘Ik had nog nooit daadwerkelijk Zuid-Amerika bezocht voor ik naar Ecuador vertrok; ik was alleen ooit op vakantie geweest naar Curaçao. Een vriendinnetje van mij had wel door Zuid- Amerika gereisd. Zij had tijdens haar reis een vrouw leren kennen die op een school in Cuenca werkte. Die vrouw was daar erg enthousiast over geweest, dus zodra ik mijn vriendin vertelde over mijn plannen om naar een Spaans-sprekend Zuid-Amerikaans land te vertrekken, vertelde ze mij over deze vrouw en de school. Ik heb op internet heel veel onderzoek gedaan naar de school, CEDEI genaamd, en naar Cuenca. Iedereen die ik kende die in Cuenca was geweest, was enthousiast over de stad. Toch heb ik veel getwijfeld, omdat ik inmiddels verliefd was geworden op mijn huidige vriend. Ineens werd de drang om naar Zuid-Amerika te gaan tegengewerkt door een drang om dichtbij hem te blijven, een serieuze baan te zoeken en te settelen. Bovendien werd ik bang: in de westerse wereld hangt sterk het idee dat heel Zuid-Amerika vrouwonvriendelijk is en in de ban is van drugs en geweld. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat het nu zou worden, of pas als ik gepensioneerd ben. Bovendien heeft een deel van JoJo afgelopen zomer met de lustrumreis Cuenca bezocht. Gelijk nadat zij in de Ouwehoeren app bevestigden dat het een fijne stad is, besloot ik om te gaan.’

‘Ja, ik kan me voorstellen dat je lang getwijfeld hebt! Hoeveel is daarvan terecht gebleken, achteraf gezien?’

Pamela: ‘De delen van Zuid-Amerika die ik heb gezien, zijn echt niet zo vrouwonvriendelijk of gewelddadig als ik van tevoren hoorde! Ik voel me in Cuenca veiliger dan op een gemiddeld treinstation van Nederland, of veiliger dan in Overvecht, waar ik woonde voor ik naar Ecuador ging. Gelukkig heeft dat ook mijn ouders kunnen geruststellen. Zij waren eerst echt niet blij met het plan, omdat ze ook dachten dat het onveilig zou zijn. Mijn vader belde me een keer op met de waarschuwing: “Pamela, doe het niet. Er zijn duizenden ontvoeringen! In Mexico!” Yep pap, maar daar ga ik niet naar toe. Inmiddels zijn ze er gelukkig aan gewend en erkennen ze hoe mooi Ecuador is en wat voor een leerzame ervaring dit voor me is. Ik denk dat de meeste mensen mij liever in Nederland zagen, maar me wel steunden in mijn beslissing. Veel mensen wisten ook al gelijk nadat ik uit Geneve terugkwam dat het nieuwe zaadje geplant was. Mijn jaargenootjes kunnen wel bevestigen dat ik tijdens jaareten bijna manisch over deze plannen kon praten, haha.’

‘Toen de knoop was doorgehakt, begonnen de voorbereidingen?’

Pamela: ‘Klopt! Omdat ik wilde gaan lesgeven op de school CEDEI moest ik daar de juiste documenten voor behalen. Via een online cursus heb ik een Teaching English as a Foreign Language-certificaat behaald. Niet moeilijk, maar zo saai en het kostte heel veel tijd. En verder natuurlijk de gebruikelijke voorbereidingen: het zoeken van en onderhuurder, het opzeggen van mijn OV en andere abonnementen en het verhuizen van spullen.’

‘En toen gesolliciteerd en vertrokken! Hoe ziet je leven er nu ongeveer uit?’

Pamela: ‘De sollicitatie was totaal niet lastig, omdat ik prima Engels spreek, dus ik kon terecht bij de school waar die vriendin van me over verteld had. Daar heb ik de afgelopen periode veel gewerkt met 28 contacturen per week en daar bovenop nog lessen plannen en dingen nakijken. Ik kom ’s avonds na de laatste lessen om half negen thuis en eet dan restjes of ik kook en Netflix samen met een huisgenootje. Daardoor kan ik alleen af en toe in de weekenden erop uit om de omgeving te verkennen of boodschappen te doen bij lokale markten. Toch was ik gelijk verliefd op de stad, het land en de mensen daar! Toen ik in Cuenca aankwam creëerden mijn collega’s en de school echt een warm bad waarin ik werd ondergedompeld. De stad is prachtig en ook de omgeving en de verschillende inheemse culturen maken het een geweldige plek. Cuenca is echt een stad waar je je gemakkelijk thuis kunt voelen. Het lesgeven bevalt ook echt super goed! Met de leerlingen heb ik echt interessante gesprekken en ik kan ze veel vragen over hun dagelijkse leven en hun cultuur. Eén keer kreeg ik zelfs een geroosterde cavia cadeau, omdat één van mijn studenten een cavia-boerderij heeft en we tijdens de les gesproken hadden over deze lokale delicatesse. Hoe mijn agenda er de komende weken uit gaat zien weet ik pas in januari, want mijn agenda verandert per cyclus.’

‘Zo, druk leventje! Wel fijn dat je het zo naar je zin hebt daar. Doet het je terugdenken aan je vorige tijden in het buitenland, of hebben Italië en Geneve je misschien voorbereid op je tijd in Ecuador?’

Pamela: ‘Haha, nee. Italië was vooral een tijd van mega veel zuipen. Ik heb in Italië denk ik nog meer gefeest en gedronken dan in mijn sjaarzenjaar. Mega hersen-killer. Het was wel echt een fantastische tijd en ik heb daar geweldige vrienden gemaakt die ik nu helaas niet meer zo vaak kan zien of spreken. Ik ga hier in mijn weekenden af en toe nog uit, maar de wilde jaren heb ik wel een beetje achter me gelaten. Bovendien is Ecuador totaal anders dan westerse landen. Misschien dat mijn stage in Geneve en semester in Italië wel onbewust ervoor hebben gezorgd dat het minder eng was om te gaan, of dat de voorbereidingen m.b.t. verhuizen ongeveer hetzelfde waren, maar ik heb nooit zelf die vergelijking gezocht.’

‘Een totaal nieuw avontuur dus. Zijn tot nu toe je verwachtingen een beetje uitgekomen?’

Pamela: ‘Ik verwachtte eigenlijk bij al mijn keren in het buitenland er niet mega veel van. Wel verwachtte ik dat ik in Ecuador minder materialistisch zou worden, maar nu laat ik mijn nagels om de twee weken doen omdat een manicure zo goedkoop is! Volgens mijn vriend ben ik niet minder materialistisch geworden, alleen misschien gieriger.’

‘Haha, dus op dit moment zit je met mooi gelakte nagels aan het kerstdiner! Wat leuk voor je dat je in de kerstvakantie weer even terug naar Nederland kon komen!’

Pamela: ‘Ja, heerlijk! Ik mis dit keer de mensen van thuis ook wel meer dan de vorige keren, in Italië en Geneve. Ik realiseer me nog meer dat hoe gezellig en spannend het is om nieuwe mensen te leren kennen, de mensen van thuis mij toch het beste kennen en ik bij hen volledig mezelf kan zijn. Maar aan de andere kant wil ik aan JoJo’s die twijfelen over wonen/werken in het buitenland de tip meegeven dat je het gewoon moet doen. Laat je niet weerhouden door irrationele angsten. In het ergste geval heb je een rottijd en kom je gewoon terug. Er is altijd een thuis in Nederland gelukkig. Bovendien is het heel gaaf als je de taal van het land een beetje leert. Zo kan je gemakkelijker met de lokale bevolking praten en ben je niet volledig en alleen “een bezoeker”. Ik zie zelf Ecuador ook als iets tijdelijks, ik ben van plan er maar 9 maanden te blijven. Ik zou niet blijvend ver van Nederland willen wonen. Ik kan niet echt in de toekomst kijken en bovendien – mezelf kennende – kunnen mijn plannen van het ene op het andere moment opkomen, maar momenteel denk ik dat ik het liefst later in Nederland wil wonen en werken.’

Lustrumreis 2018: Ecuador

Met maar liefst 23 meiden begonnen we aan ons avontuur. Ja, we gingen rondtrekken, nee, we namen mooi geen backpack mee. Met afgeladen koffers met de trein naar Schiphol. Een overstap op Madrid gaf ons de gelegenheid om nog een laatste keer Westers eten (lees: Burger King) te bunkeren. Daarna begonnen we met volle maagjes aan de nog elf uur durende tocht.

In de hoofdstad Quito aangekomen begon het programma direct. We werden opgehaald door onze tourguide Jenny. Een vrouw die ontzettend veel vertelt, maar nooit antwoord geeft op je vraag, die shotjes met je meedrinkt als je haar uitdaagt en die je op een dronkenavond tegenkomt in de karaokebar. Een vrouw die inmiddels in ons hart zit; Jenny from the block. En dan had je onze buschauffeur Carlos; geen prater, maar wel een geweldige gezellige man in diezelfde karaokebar. Een geweldige reis met geweldige mensen! Ecuador. Een reis waarbij we vulkanen hebben beklommen en naar beneden zijn geracet op de mountainbike, de enge jungle hebben gezien en de nachten met beesten overleefd, de toerist hebben uitgehangen in verschillende steden, walvissen hebben gespot, lokaal eten hebben gegeten, de kleine galapagos eilanden hebben bezocht, geziplined over het diepe dal en naar boven geklommen, geslapen bij locals en ontzettend veel gelachen.

We hebben van de bus ons tweede huis gemaakt en iedereen erin kunnen vermaken met prachtig gezang. Nu we weer thuis zijn missen we de rijst met kip koriander en banaan absoluut niet, maar wakker worden met al die meiden die nooit op tijd kunnen zijn en alle bijbehorende chaos heel erg..

7e Lustrumgala

In 2017 bestaat het L.D.D. JoJo 35 jaar en dat is reden voor een feestje!

In de studentenwereld is de term ‘lustrum’ een bekend begrip. Met een lustrum wordt er een vijfjarig bestaan gevierd. Afgelopen jaar heeft JoJo haar zevende lustrum gevierd en dat hebben wij natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan zonder een fantastisch lustrumgala.

Zo’n 1,5 jaar voor het lustrum zijn wij als commissie begonnen met het organiseren van het gala dat op 21 april 2018 plaats vond in het Westelijk Handelsterrein in Rotterdam. De voorpret begon al met een prachtige uitnodiging vol met groen- en roze glitter, ik geloof dat niet iedere JoJo hier even blij mee was. De locatie werd ook aangekleed: ‘A night in New Orleans’, een thema waar de monumentale pakhuizen uiterst geschikt voor waren.

De avond zelf begon met borrel, vervolgd door een drie-gangen-diner waarbij enkele JoJo’s een speech hadden voorbereid voor de 120 aanwezigen. Met name de speech van Sylvia (1982) is mij erg bijgebleven. Hoe zij over JoJo sprak was voor ons als jongere jaren nog steeds zo herkenbaar. Dat is toch mooi: een dispuut dat na vijfendertig jaar nog steeds dezelfde kenmerken heeft. Ik vind dat we daar ontzettend trots op mogen zijn!

Het feest is nog doorgegaan in de late uurtjes en de alcohol vloeide rijkelijk (zoals je ook op de foto’s kunt zien). Niet iedereen is met dezelfde date naar het hotel gegaan waarmee ze aan het begin van de avond aankwamen, heerlijk op z’n JoJo’s. Al met al was het een heerlijke avond waar wij met mooie herinneringen aan terug denken. Ik zeg: ‘op naar het volgende lustrum’, met als doel nog meer reünisten.


Geschreven door: Lesley Vork

Galacommissie 2017/2018:
Lesley, Karmen, Rosalie, Daphne, Tammie, Natasja

Vap 2016

Kom tijdens de Vap-periode gezellig lang bij JoJo! Aanmelden voor een van onze VAPs kan via de VAPbladen op Quintus of via de JoJo VAP Commissie: Dionne (0612339132) of Sonja (0644627886). Als je vragen hebt kan je natuurlijk ook altijd contact met ons opnemen!

Vap schema

JoJo 2015!

Na een lange vap en kmt kunnen we het nu eindelijk zeggen:

we hebben een supermooi nieuw jaar aangenomen en dus kunnen we er ook dit jaar weer tegenaan!

Dus kom maar op met die borrels 😉

 

Kom vappen bij JoJo

Wil jij kennis maken met het leukste damesdispuut van niet alleen Quintus, maar heel Leiden?! Kom dan langs bij JoJo en geniet van de leukste activiteiten! Vapdata

Bekijk via onderstaande link de uitgebreide beschrijvingen per Vap.
Vapboekje2015

JoJo geheimen onthuld – Interview met oprichtsters Noor en Sylvia (3)

Het is dat ik weet dat Sylvia nog naar huis moet rijden, anders zou ik bijna gaan twijfelen aan de inhoud van de fles cranberry sap die op tafel staat. We zitten nog steeds met zijn drieën aan tafel en de slappe lach is inmiddels meerdere keren voorbij gekomen. Heerlijk om te zien hoe deze twee vrouwen samen herinneringen ophalen! Deze avond staat voor mij vol verassingen. JoJo blijkt enkele ‘vergeten geheimen’ te bezitten.

Om te beginnen vraag ik hoe we aan de kleuren groen en roze komen en ik krijg de shock van mijn leven! “Die kleuren zijn puur toeval”, vertelt Sylvia, “in de Bleumoon hing een stel verschillende, oerlelijke, groenige broeken. Dat vonden we wel gaaf, allemaal een verschillende broek, maar wel alle broeken in dezelfde kleur, groen en van dezelfde stof. En er hingen roze shirts voor een tientje, dat was een koopje!” Ik maar denken dat hier weken aan discussie aan vooraf waren gegaan en dat de kleuren allerlei speciale achterliggende gedachten hadden. Maar het blijkt maar weer: het leven was toen nog lekker ongecompliceerd.

Ook het bestuur kiezen was toen nog niet ingewikkeld. Ze waren met veertien meiden, dus er zaten veertien meiden in het bestuur. Iedereen met een eigen taak uiteraard, maar de meiden waren verder gelijk. Belinda had wel iets betrouwbaars, dus die werd verantwoordelijk voor de kas. “Zij liep elke borrel rond met een boterhamzakje met geld, dat was onze kas”, verteld Noor lachend. Een topsysteem!

Maar Noor was wel de praeses? De dames kijken me verbaasd aan. Nee, Sylvia was vroeger de praeses, simpelweg omdat zij de grootste kamer had waar het meest werd gehangen. Maar waarom is er dan een liedje over Noor?! “Dat bekte gewoon lekker”, zeggen ze al knikkend. “En het metrum was zo mooi”, verteld Noor, duidelijk genietend van het liedje, “maar tegenwoordig wordt het liedje echt anders gezonden dan hij oorspronkelijk is gemaakt. Het lied hoort op de melodie van Harrison uit Jesus Christ Superstar”. “We waren zo dronken als een ui toen we dat liedje schreven”, aldus Sylvia.

Zijn er nog meer dingen die ik moet weten? Wederom weten mijn oren niet wat ze horen! Dit zijn bekentenissen van een hoog kaliber. Ook onze oprichtingsdatum blijkt een illusie. JoJo werd weliswaar in 1982 opgericht, maar nooit op 12 oktober. Sterker nog, dit was in 1982 de eerste dag van de ontgroening. Maarja, de dames liepen dat jaar toch geen ontgroening, dus wellicht dat deze bijzondere dag daarom als feestdag wordt herinnerd.

Zelfs onze geliefde bessn’up heeft een eigen verhaal. Dit was namelijk de grootste fout die in het bestuursjaar werd gemaakt. “God, wat was dat smerig”,  er loopt een rilling over Noors lichaam. “Maar het was goedkoop, dus dat scheelde. En het was niet zo smerig als de goedkope versie van Martini en ooooh, die Lambrusco die we dan dronken, van anderhalve liter!” Wellicht is de drank in de loop van de jaren veranderd, want nu is ons geliefde drankje best te drinken.

Behalve deze verloren mysteries, bezitten beide JoJo’s nog een heel assortiment aan mooie verhalen en grote avonturen. Zo begon de groei van het dispuut natuurlijk bij het aannemen van een nieuw jaar. Hoe dat ging, lees je volgende keer!

 

De originele melodie van Het Lied van Noor!

Terugblik op een onvergetelijke El Cid

De Enige Leidse Commissie Introductie Dagen – jaja, nu weet je eindelijk waar die naam voor staat- zitten er weer op! En het was een feestje. Thanks to onze eigen Anna, liepen er dit jaar weer minstens 3300 mogelijke Quinten rond. Met meer dan 250 nieuwe leden kunnen we weer een aardig jaartje vooruit. Dit jaar stond in het teken ‘Loading’ met het achterliggende idee dat de El Ciders steeds een beetje meer worden opgeladen tot volwaardig student.  Waar de El Ciders moesten opladen, konden wij heerlijk ontladen!

Eigenlijk was nog niemand het feesten in Split echt zat en dus konden we deze week  met een excuus ongegeneerd doorgaan met feesten. Te beginnen met zondagavond waarop de Pré El Cid party plaatsvond. Samen met hun huis en enthousiaste El Ciders maakten enkele JoJo’s Quintus direct onveilig. Lekker decadent borrelen met een biertje.

Maandagavond gingen we helemaal los op Kraantje Pappie. Hoe die vent ooit beroemd is geworden, is nog steeds een raadsel. Maar zijn hitjes over pretparken (“Het is een achtbaan, een achtbaan” ) lieten die ‘shit inkicken, onverwachts zo hard’. Gelukkig was er beneden nog het Toga van onze mannelijke buren, mocht je ‘effe te hard gaan’.

Dinsdagavond aten we heerlijke hamburgers. Niet van Machra, maar van onszelf tijdens het dispuutseten. Samen met acht leuke El Ciders genoten we van wat culinaire hoogstandjes: hambo’s, friet, bier en wijn. Om acht uur vertrokken een aantal JoJo’s richting Quintus om los te gaan op Carribbean Willy, een ontspannen duo dat een beetje drumt en trommelt. De rest bleef lekker uitbuiken en ’n beetje chillen.

Woensdagavond was het nog meer feest! Na een succesvol dispuutseten met maar liefst 13 chicks, vertrokken de El Ciders richting de kroegentocht. Bij Dionne en Roos vierden we hun verjaardag. Samen met wat Aquavitalisten, Decimalen en Vodka, kon dit geen rustige party blijven.

Mooier weer kon er niet zijn toen donderdag het LEF begon. Hoewel enkele JoJo’s bijna langer in de rij stonden dan dat ze binnen waren, schijnt het een geweldig feest te zijn geweest. De storm die aan het eind van het festival opstak zorgde voor een onofficiële eindknaller van de El Cid. Want hoewel de party vrijdag nog doorging, zijn er na donderdag vele mensen bezweken onder de weinige uren slaap en het hoge alcoholgehalte.

Vrijdagavond was dan ook een optionele avond. De meeste JoJo’s namen lekker vrij en genoten van de rust. Voor 2013 was deze avond misschien wel het hardst gaan. Na een uitgebreid steengrillbuffet en een JoJo-huizentocht (langs welgeteld twee huizen) maakten zij studentenvereniging Duivelsei onveilig! Er werd gedronken, waterpijp gerookt en geweerwolfd. Een betere afsluiter van de El Cid was er niet!

JoJo heeft de hele week gevlamd en daar verdient iedereen een compliment voor! Dat we vlamden bleek ook wel uit het aantal aanmeldingen binnen de IQ. Onze eigen Gwen versloeg haar 17 commissiegenoten door de meeste nieuwe leden in te schrijven! Met een goede fles champagne (of twee) en een enkel in het steunverband sloot zij de El Cid af. Dat ze nu als een vent klinkt, nemen we maar even voor lief.

El Cid op Quintus!

Het is weer zover! Een week vol feestjes, leuke nieuwe mensen, verenigingen, nieuwe vrienden en heel veel alcohol! Wil jij deze mooie week vastleggen? Kom dan naar Quintus, waar JoJo klaar staat met de fotobooth om jou meest sexy momenten vast te leggen! Probeer een snor, een strikje, een bril of spel je naam!

En als je er dan toch bent, blijf dan vooral even hangen voor een biertje en een rondleiding!

11900139_864567073610389_3967340607279487202_o